Olmayan gölgemi arar yüreğim
Bu yüzden karanlığa aşıktır bedenim
Sokak lambalarını alırım sırtıma
Kaldırımlar sırdaşım olur
Tek tek dökerim yük olan taşları omzumdan

Elimde bır bardak çay deminde boğarım hüznümü
Sigara eşlik eder tüterek
Saatlerce karanlığın dibine ineriz
Duygusuz yaklaşırız kımi zaman
Öldürüldüğümüz cesetlerın topraklarını savunuruz sağa sola
Katıllerı infaz ederız yeniden

Her gece bitmeden cikarız bir ümitle
Ayagı belediye çukuruna takılır gıbı
Gamzeme takılanları taşlamak için
Kaldırımlara fısıldadığımız anıları yıkarız suyla
Unutunca tekrar hatırlatmak için
Saatlerce dil dökeriz

İzmaritleri savururken yakmamaya çalişırız
Olmayan gölgemle
Pembe panjurlu evlerın masallarda olduğunu
Bir kez daha suyüzüne çıkarırız seherin çiselemesiyle
Papatyaları sayarız tek tek kimi seviyorsa basarız üstüne
Olmayan gölgemle inancımızın tüylerini yolarız üfleyerek

Gölgesız yaşamanın ne demek olduğunu
Anlatırız soranlara...


[ italik