Velican – İç Sesimle
Duygudan ödün vermeden, dilden feragat etmeden…

Söner belki de içimdeki bu yangın,
Ama zamanla değil, belki bir sabah.
Yüreğim köz gibi, içten içe yanan,
Ne sular söndürüyor, ne de bir dua ah…

Sustum, çok sustum, sesim içimde kaldı,
Kırıldım da belli etmeden yürüdüm.
Gören olmadı gözümdeki fırtına,
Ben herkese güldüm, kendime küs yürüdüm.

Kendimi hep avutarak yaşadım,
Geceleri kendimle sabahladım çok.
Taşır gibi yılların yükünü sırtımda,
Kendi içimde yoruldum, ama bırakmadım.

Dediler geçer, dedim belki geçer,
Ama bazı dertler kök salıyor derine.
Ben geçmesin diye dua ettim bazen,
Unutursam sanma ki kolayca siline.

Artık hayal kurmuyorum eskisi gibi,
Uyurken bile içim tetikte sanki.
Ama yine de sildim mi kendimi hiç?
Yok be Velican, yaşamak da inat sanki.

Yoruldum demem, alıştım susmaya,
Ne söyledimse duymadı duvarlar.
Bir ben kaldım kendime tutunan,
Bir de içimde dinmeyen Velican…

Hakkı kalabalık 28042005