İNSAN BAHSİ-I

Üstün varlık denir ama
Bir vasıfta doğmaz insan!
Hâli, fikri sır, muamma;
Bir cevaba sığmaz insan!

Yüksek yerde rüzgâr bulsa,
Kor cebine gönlü olsa!
Bulut gibi yüklü gelse,
Eh demeden yağmaz insan!

Çekişmeye vardır meyli,
Koş, yarıştır attan hızlı!
Ağaç gibi sakin, nazlı
Gök katına ağmaz insan!

Günay dahi böyle yapar,
El gözünde çapak arar!
Meram edip el yüz kadar,
Kalp evini yumaz insan!

İNSAN BAHSİ-II

Özde insan bu mu hoca?
Bak içime şüphe düştü.
Bir kalıpta gördüm nice,
Türlü türlü çehre düştü.

Kavun, karpuz kes kaçını;
Kabuk saklar yoz içini!
Toprak aynı, de suçunu;
Niye kimi dibe düştü?

Nadan dile bal eklerler,
Hâle göre hâl eklerler,
Pek ısrarla gel eklerler,
Bir bakarsın maske düştü!

Özü Hak’tan hangi varlık?
Biz bu harcı neyle kardık?
Kibir, riya, vahşet... Gördük;
En sağlam sur, cephe düştü!