“Bahçede Unutulan”

Bir kadın tanıdım, elleri toprak kokar,
Susar ama her susuşunda bir çiçek açar.
Gözleriyle konuşur, kelimeleri saklar,
Bir adam bekler, gelmeyecek kadar uzaklar…

Her sabah adımlarında eski bir sızı,
Omzunda yılların, yüreğinde yalnızın izi.
Bir gül fısıldar ona: “Ben de özledim…”
Mezarlıklar bile onun sessizliğinde derin.

Bir çay demlediğinde, biri eksik masada,
Ama yine de iki bardak koyar her sabaha.
İkinci bardak soğur, ama o hiç içmez,
Çünkü o bir ömrü, “gelirse içer” diye bekler.

Bahçesindeki çiçekler birer şiirdir aslında,
Onun kalbinden düşen satırlardır dalında.
Kimse bilmez, bilmek istemez belki,
Ama bazı aşklar, gömülmez; toprağa direnir belki.

Şimdi o gitti… ama bahçesi burada,
Ve ben her sabah, onun sessizliğine dua.
Bir gün bir kadın sustu… ve ben anladım:
“Konuşmak değil, beklemekmiş sevda.”

Abdullah ÜNLÜSOY KÜTAHYA

Yaz gecesi hikayeleri adlı kendi romanımdan alıntıdır.