Saygıdeğer Ulvi Bey;

"Giderim" şiiriniz, hem bir vedanın hem de bir direnişin şiiri… Her mısra; kalbi kırılmış ama onurundan ödün vermeyen, gözyaşı içinde bile dimdik yürüyen bir yüreğin haykırışı gibi. Sizin kaleminizle acı bile vakur, terk ediş bile zarif…

“Yar sandığım dost, git dedikten sonra
Dünyayı verseler durmam giderim”

dediğiniz anda anlıyoruz ki, bu bir kaçış değil; bu, sevildiği hâlde küçümsenen bir yüreğin şahlanışıdır. Sevgiyi dilencilik değil, duruşla yaşatan bir ruhun isyanıdır bu.

Özellikle:

“Tüm rüyaları yırtıp yaka yaka
Hiçbir şeyi hayra yormam giderim”

dizeleri, yaşanmışlıkların içinde bir kalbin nasıl yangınlara yürüdüğünü; ama o yangında kendi gururunu diri tuttuğunu gözler önüne seriyor. Bu şiir yalnızca bir veda değil; bir karakter portresi, bir "ben varım" deme biçimi.

Yorulmuş ama yılmamış bir insanın, incinmiş ama eğilmemiş bir yüreğin, kırılmış ama kendine küsmeden devam eden bir ruhun anlatımı bu… Ve son kıtadaki şu dizeler:

“Kahretsem de saçlarımı yoldukça
Geçsem de kapından, durmam giderim”

işte burada veda, bir eylemden çok bir özgürlük manifestosuna dönüşüyor.

Kaleminize, yüreğinize sağlık. Bu şiir, sadece gitmenin değil; kendine sadık kalmanın da şiiri olmuş… Her dizesiyle onurlu, cesur ve unutulmaz.

Saygılar

Fikri Kalem Hasan