0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
64
Okunma
Senle ben —
aynı karanlıkta saklanan
iki kibrit çöpüydük.
Birbirine bu kadar yakın durup da,
bir ömre bu kadar uzak kalabilen
kaç parça ağaç vardır dünyada?
Kutunun kapağı her açıldığında
birimiz seçilirdik yangına,
öbürümüz bakardı,
tutuşanı değil —
yiteni hatırlardı.
Ben seni
yanmadan sevdim.
Alevsiz, dumansız, iz bırakmadan.
Sen beni
tutuşsam ölürüm diye korkarak sevdin.
Ve biz,
birbirine dokunamadan
küllenen iki ihtimal kaldık.
Zaman geçti,
eller değişti,
geceler söndü,
biz hep o kutunun dibinde —
birbirine dokunmaya cesaret edemeyen
iki ölü ateş olarak kaldık.
Şimdi kimse bilmez,
bir aşk nasıl yanmadan kül olur.
Ama biz biliriz.
Çünkü biz:
Hiç yanmadık.
Ama
çoktan öldük.
5.0
100% (1)
