Ey dost!
Duracaksan arkamda sağlam dur,
Yoksa…
Gölge etme!
Zaten dolu dünya;
Kuru kalabalık,
Sığ selamlar, boş vedalar
Ve dostluk adı altında yapılan
İhanetler pazarında
Bir yerimiz yok bizim.

Omzumda yük varken,
Sırtımı sıvazlayanla değil,
Omzumdan tutanla yürürüm ben.
Sözle dost olanın
Eli cepte olur çoğu zaman.
Sen elini uzat,
Ben yüreğimi koyayım ortaya.
Ama unutma:
Bir Dante değilim ki Cehennem’e şiirle ineyim,
Bir Mehmet Akif de değilim,
Korkma’yı milletçe ezberletip,
İstiklâl’i haykırayım göklere.
Ama sadakatle yürürüm,
Sözüm varsa da dönerim önce kendime.

Ey dost!
Gücünü güvenden alıyorsan,
Buyur, beraber susalım bir şiire.
Ama durmayacaksan
Sadece figüran gibi,
Kalabalık etme ne olur —
Çünkü benimle yürümek
Etiket değil, emektir.

Ve unutma:
Zaman dostun şekilcisi değil,
Gerçeğin aynasıdır.
Kal ki göreyim seni,
Gitme ki
Kaybolduğunu sanmayayım.