Devrine aldanıp, devri âlemin,
Sonun da örendir, taşı yuvanın.!
Zamanda kayarsın, günün yılların,
Gördügün yaşadın, yazı başının.!

Bu dünya bâkidir gidenler fani,
Nuh nebi kalmadı, Peygamber hani,
Başıma geleni, sanarsın tabi,
Hele bir düşünsen, sonu düşünün.!

Ezelden coşkun sel, akan durmazdın,
İki başı mamur, mutlu olmadın,
Şenliğe katıldın, sen şen kalmadın,
Mihrab da kalmadı, viran taşının.!

Pınarlar kurudu, suçlu arandı,
Güzellik seyran dı, toya çıkardı
Haneler şen di, dost dost’a bakardı,
Hanlar da kayboldu, önder yaşının.!

Çok yiğit varıdı, bu evde şenlik,
Güvende söz vardı, ondandı dirlik,
Çınarın gölgesi, eder serinlik,
Ela gözlü duyardı, kalp atışının.!

Herkes gitti, bir şeyleri söyledi,
Aşk deryadır, içen kandı doymadı
Sana ören gelen, tamir uğradı
Coşku degişti, hasret karışanın.!

Miadı günlerde, karışım mamur,
İnsanlar kin dolu, habire olur,
Ta ezelden gelen, güvene n’olur,
Devir de degişti, bu yıl kışının.!

27.05.25 / Saat 09,05
MİADI (Mehmet AY)