Yorgun Bir Gece

Canım daraldı bu akşam, sokaklar coşkundu;
Dolaşayım dedim cadde de, her şey suskundu.
Yürürken taşla döşeli ıslak kaldırımdan,
Korunmak için bir yer aradım yıldırımdan..

Derken bir kahve çıktı, gecekondu dibinde,
Rutubetli duvarlı, bir virane önünde.
İçeride loş ışık, duvarda durmuş saat,
Köşede yorgun soba, tütmekte buruk hayat.
Kimi gariban çocuk, kimi yorgun bir usta,
Kimi göç etmiş köyden, kimi dertli bir posta.
Bir tarafta iskambil, oynayan ihtiyarlar,
Bir yanda tavla sesinden, yorgun düşmüş zarlar.

Çayın demi kalmamış, bardak çatlak dudakta,
Bir yudum huzur için, sıra almış şafakta.
Bir yaşlı vardı, her gün aynı masanın eri,
Önünde boş tabak, elinde kahve şekeri.
Bir genç yanaşır; Amca: — " iyi misin bu gece?"
Adam acıyla güler: — "İyiyim.. der sadece."

Derken bir kadın girer, üstü başı dağınık,
Kucağında bir çocuk, gözlerinde bin yanık.
Kocasını arar, bulunca öylece donar,
Yüzündeki yorgunluk, bakışlarına konar.

— "Hayret, gene buradasın! Ne beklersin hâlâ?
Çocuklar aç evde, sen buradasın ne âlâ.
Adam eğer başını ve bir duman savurur:
Kadın, sesi titrerken, yüksek sesle bağıırır:

— "Günlerdir evde, et yok, ekmek yok, yok bir umut!
Pazara çıkamadım, borç birikmiş hep sükut.
Sen burda iskambille, zarla, dostluk kurarken,
Ben evde kırık dökük çaresiz düştüm elden;
Bu kahve köşesinde, saklı sanki nasibin,
Nasıl görülecektir, masumlarla hesabın.

— "Ben hiç bulamadım, sen nasıl buldun bu yolu;
Ben bittim, ama çocuklar hala umut dolu.
Bak oğlum oturmuş, çizmiş güneşi duvara;
Kendi haliyle hep bizi anlatır civara."

Bir anda kahve susar, zarlar atılmaz olur,
Bir is çıkar aniden, soba yutkunur, durur.
Kadın, kızıp giderken, sessizlik yankılanır,
Biri yaşlı arkadan sessizce mırıldanır.
bu gece yeter dostlar bitsin artık bu çile,
Bu garibin halidir, belki bize vesile...

Kalkar şimdi perdeler yavaş yavaş aradan,
Sanki gökten bir sükun salıverir Yaradan.

...andelip...