0
Yorum
5
Beğeni
4,5
Puan
133
Okunma
Bir sabah içim doluydu. Ne bir tartışma vardı ne de biriyle dertleşmiştim, ama kalbimde anlatılmak isteyen bir şey vardı. Yalın,
gösterişsiz, sadece hakikati arayan bir his. O sabah seccadeye değil gönlüme oturdum. Ellerimi kaldırdım, ama dilimden dökülenler ezber değil, içten gelen dualardı.
Dedim ki: "İbadet şekilden ibaret değil. Bir yol var; içinde Kur’an, Ehlibeyt, adalet ve sevgi olan bir yol...... yolun yolcusu olarak, kendi dilimle kendi gönlümle Hakk’a niyaz ettim."
Sonra kelimeler aktı. Ne büyük bir şairdim, ne de planlı yazdım. İçimden ne geldiyse onu döktüm.
Ve işte o duanın kendisi bir şiire dönüştü.
Adını koymasam da belliydi, Bu gönlün namazıydı.
Bismişah diyerek uyandım güne
Yüzümü yıkadım arındım dile
Seccadeye değil gönlüme çöktüm
Yol Hakk’a çıkar ben yolda yürürüm
Ya Allah Ya Muhammed Ya Ali
Dedim göğe kaldırıp ellerimi
Canlar için mazlum için hak için
Niyaz ettim yedi kat sema için
Secdeye vardım gönlümle eğildim
Ne kıble aradım ne de perde bildim
Fatiha’yı ana dilimle okudum
Hakk’a yüz sürdüm özümle dokundum
Kalktım sonra semah döndü canlar
Her dönüşte aşk her duruşta yar
Dilimde Bismişah Allah Allah Hû
Yolum hakikattir ben can ben kul
Ehlibeyttir ışığım Kurandır nurum
Ne hor görürüm ne de bölünürüm
İbadet şekille değil özledir dost
Hak bilen bilir yüreğiyle dost
5.0
50% (1)
4.0
50% (1)
