2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
197
Okunma
Çok sonra... Ölmüş gibi
geliyor başımıza,
çırpınmasından kalbimizin;
gerçek mi, sahte mi,
bilemediğimizden,
dost sandıklarımız yüzünden...
Sonsuz gökyüzünü paylaşmak
diye bir şey olduğunu anladığımızda
vurulduğumuzu anlıyoruz,
tüyümüz teleğimiz uçuşuyor,
kan sızıyor başımızdan...
Bir kuytuya süzülüyoruz, kırgın
sızısını bağrımıza bastırıyoruz,
engin maviliğe bağışlıyoruz;
hikmeti başka şey değil
yediğimiz kurşunun...
Çok sonra... Muhasebesini yaptığımızda
dünya malına değer buluyoruz,
kimsenin işine yaramasa da
bizi göklere çıkarırken
birkaç dize yazdığımızda
yerinde olduğuna inanmak ne güzel,
yine dostluğa iman etmiş aklımızın...
11 Şubat 2025
Yekta Attila
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz