Deli Bayram Bayramda Delirdi
Bayram sabahı, Afyon uyanır neşeyle,
Minarelerden yükselir tekbirler, coşkuyla.
Ama bir ses var ki, bu coşkuya karışır,
Deli Bayram’ın narası, arşı âlâyı aşırır!
Gözleri kıpkırmızı, sanki ateşten bir kor,
Saçları darmadağın, rüzgarda savrulur durur.
Elinde bir davul tokmağı, vurur durur delice,
"Bayram geldi! Bayram geldi! Kalkın yerinizden!" dercesine.
Çarşı karışır, esnaf şaşkın, çocuklar hayretle bakar,
Deli Bayram bir sağa koşar, bir sola, hiç durmak bilmez akar.
Bir tezgâha çıkar zıplar, bir çeşmeden su içer nara atarak,
Sanki bütün Afyon’u, kendi çılgınlığına katmak istercesine.
"Kurbanlar kesilecek! Kanlar akacak!" diye bağırır,
Sonra bir kuzu sever okşar, gözlerinden yaş sızar.
Bir ağlar, bir güler, bir türkü tutturur anlamsız,
Bayramın hüznüyle neşesi, onun kalbinde birleşir yaman.
Kimisi taş atar ardından, "Bu deli yine azıttı!" der,
Kimisi gülümser haline, "Bayram coşkusu işte!" geçer.
Ama Deli Bayram aldırmaz kimseye, kendi âleminde yaşar,
Bayramın ruhunu en saf, en çılgın haliyle yansıtır aşikâr.
Öğle ezanı okunur, herkes namaza durulur,
Deli Bayram bir köşede, kendi kendine mırıldanır durur.
Belki de o an, en derin dualarını eder,
Kim bilir, o deli kalbinde ne sırlar gizlenir neler.
Akşam olur, bayram sofraları kurulur,
Deli Bayram sokaklarda, yorgun argın devrilir.
Ama gözlerinde o çılgın ışıltı hala yanar,
Çünkü o, Deli Bayram’dır, bayramda bile delice yaşar!