Yaşım yirmi ki
Mikrofon unuttu beni
Dertlerimle boğuşurken öldüm gibiydi sanki
Kimse bilmiyordu naptığımı bir tek Allah
Anlatsam da anlamıyorlar ki yoktu bunun zevki

Dokuz sene oldu yazarım ben her gecemde
Eşim dostum anlamazdı asla ki derdim nerde
Şarkı dinlemeye korkar oldu ruhum
Ki ruhumun derinliklerine kurulmuş bi kuytu

Yedi ay öncesinde zihnimde boşluk oluştu
Sevgili terk etti aklımda zehir oldu
Dedim tutunayım aileme durdum
Güçlü gözüktükçe kendimi zamanla unuttum

Elimden tutan olmadı yüzüme gülen de
Siktir ettim her şeyi seven de sevmeyen de
İhanet eder artık gerçekten kaçılmaz
Ailen bile sever seni paran kâra geçerse

Bi günün on saati içmekle geçer mi?
Dostlarımdan arayan yok anlıyorum tabii ki
Hepsinin tek derdi kendileri, menfaatleri
Kim siker ki ölmüşsün, sağlam duran sensin.

Cennetin kapıları aralansa bile bana
Yarimden hayır yok ki girsem ne çıkar yana
Görmezsin yazdığımı anlamazsın hislerimi
Kanla kaplayan da sendin nasıl olsa gözlerimi