Her uyandığımda,
İsminle başlıyorum güne.
Yok diyorum kendi kendime:
Gitmemiştir, buralardadır hâlâ.

Sonra kalkıp mükellef
Bir şiir ısmarlıyorum kendime.
Tanımadığım insanlardan ikramlar,
Bilmediğim, görmediğim, duymadığım...

Ardından ismini ekliyorum şarkılara.
Beğendiğim şiirlerden fallar açıyorum.
Satırlarda adın geçince üşüyorum.
Yok diyorum hâl dilince.

Zaman en iyi ilaçtır, yazıyor dizelerde.
En iyi ilaç dokunduğum satırlarda.
Kalkıp alsam diyorum hepsini.
Şiirler acıtmaz de mi insanı?

Gözlerimi her yumduğumda,
İsmin dokunuyor dudaklarıma.
Yok diyorum: Ayşe bulur beni buralarda.
Hâl dilince konuşuyorum yapraklarla.

Ardından yine bulutlar geçiyor,
Çiçekler uçuşuyor sokaklarda.
Dokunduğum mısralardan
Boş bir kayık geçiyor.

Zaman en iyi ilaçtır, diyorum.
Şiirler yazıyorum yine sana.
Dokunuyorum ellerimle ruhuna.
Fallar açıyorum ikimize.
Şairler acıtmazlar de mi susunca?