Hikayeler çok bende ama sanmayın hepsi düzmece,
Şimdi anlatacağımı dinleyin, bu kesinlikle bilmece;
Bir baba düşünün, çocukları var ama nedense o hapiste
Anneyi düşünün, evde yok o da, iş nedeniyle gezide…

Buraya kadar sıradan, her zaman duyulan cinsten,
Sonrasına gelince o zor, gözyaşını tutamıyor insan,
Baba orada, anne şurada, çocuklar ise aramızda,
Hepsi yakın bizlere, ama yine de çok uzaklarda…

Dört çocuk var, yanlış değil, ben de saydım ekranda,
Yaşlarını da duydum ama o kalmadı olmayan akılda
Zaten yarım aklım vardı, o da yerinden oynadı,
En küçük çocuğun yüzü, bakışları aklımdan gitmedi…

Çocuklar evlerindeler, günlerdir; yalnızlar, kimsesizler…
Çocuk da olsalar büyük de, açlıkta bu durum fark etmez!
Zaten içlerinden birinin gücü yetmemiş, açlıktan bayılmış
Olay duyulunca devlet el koymuş, gidip evlerinden almış…