DÖNGÜ

Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz belli ki,
perde hep aynı sahnede kararıyor.
Replikler ezber, yüzler tanıdık,
bir son yok, başa sarıyor.

Bir kahraman yorgun, bir figüran sessiz,
kırık bir sandalye köşede bekler.
Ne değişir ki, dekor sabit,
zamansa geriye seker.

Belki bu bizim alışkanlığımız,
belki de umutla inatlaşmak.
Ama biliyoruz, ışıklar sönünce,
yeniden başlayacak.

Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz belli ki,
ve her defasında başka bir yerden kırılacağız.
Belki bu da bir tür hikâye,
bitmese de hep aynı oynanacak..

Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz belli ki.
Biri kapatmazsa ekranı,
biz de bakarız boşluğa
Sıradışı bir alışkanlıkla.

Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz belli ki,
patlamış mısır bile bıktı artık.
Başrol kıs kıs gülüyor utanmadan
figüranlar hâlâ sarhoş sanık.
senaryo desen…
esnetiyor insanı.

Kumandayı elden ele geçiriyoruz,
biri “bitiyor” diyor ama bitmiyor.
Meğer bu film değilmiş,
bizmişiz asıl tekrar eden.
Ve final sahnesi?
O hep ertelenir zaten,
“Bir dahaki sefere” diyerek
çıkıyoruz salondan.
Ama biliyoruz içten içe:
Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz,
çünkü değişen tek şey
mısırın tadı oluyor
her seferinde!
Sonsuz seans oynuyor.

Aynı filmi tekrar tekrar izleyeceğiz belli ki,
hatta oyuncular bile şaşkın:
“Biz ne zaman çıkmıştık ya?”diyor başrol,
yönetmen kayıp, kamera kapkara.

Patlamış mısır bitti,
çay demlendi,
bizim hâlâ gözlerimiz ekranda,
bir umut:
belki bu kez sonu değişir?

Yan koltukta uyuyan amca
Beşinci kez horluyor,
biz ise dirençliyiz,
bu film bitene kadar
yaşlanacağız…
ve muhtemelen
tekrar başlayacağız!

06.05.2025
Yazan: Çetin IŞILDAK