Merhaba değerli üstat
Sevgidir elbette, şairi dillendiren, bu güzel bahar gününde, şiire, şaire merhaba diyor, eserinizi, yazdıran yüreğinizi ve kaleminizi kutluyorum yürekten. Gönlün abat olsun, huzurla dolsun, tüm şiirlerin mükemmel ve de benzersiz olsun. Şiirle kal, sevgiyle kal, hoşça kal

Doğum çölüm O'nundur, arada biz kalırız
Bize düşen nefestir sayısınca alırız
Yalnız O'nu tanırız, yalnız O'nu biliriz
Bu ne biçim muamma, çıkılamaz içinden.
N.OCAKCI

Bilmeceyi çözebilseydik, ne sevinç, ne mutluluk, ne tasa, ne merak kalırdı. Ezelle ebet arasında, bulunmayan bir noktada kendimizi arıyoruz. Sen bu işi biliyorsun arkadaşım. Çok güzel bir eserdi Tebrikler. Sağlıklı ve iyi günler dileklerimle.

Zaman…
Ne yana baksan iz bırakan bir sır,
Ne elinden tutabilirsin ne de arkanı dönebilirsin ona.
O ki, geçip giderken ardında gençliği, hatıraları ve nice ihtimalleri bırakır.
Ve insan, farkında olmadan onunla hemhâl olur, onunla yaş alır, onunla eksilir.

Enver Özçağlayan’ın dizelerinde zaman, sadece akıp giden bir ölçü değil,
aynı zamanda kaderin ince ince ördüğü bir hâldir.
Zamanın ne başlangıcı ne de sonu bellidir;
tıpkı Mevlânâ’nın dediği gibi:
"Zaman ne geçmişte ne gelecekte... Zaman şimdi ve burada."

Şair, zamanın yıpratıcı gücünü anlatırken,
onu bazen bir nehre, bazen ateşe, bazen de hazana benzetir.
Her mısra, gönül teline dokunan bir sitemle,
bir hayranlıkla, bir kabullenişle örülür.
Sanki Ömer Hayyam'ın gölgesinde sorulan şu soruyu mırıldatır:
"Bu akıp giden zaman içinde kim bilir nerede dururuz?"

Zaman, ne bir düşmandır ne de bir dost,
belki de insanın en kadim sınavıdır.
Ve sonunda şairin tevekkülüyle noktalanır her şey:
"Rabbim nizamı koymuş; ne güzel bitiriyor..."

Allah, kalemini, kalbini, kelâmını daim eylesin.
Zamanın her anı, sana hakikati fısıldasın,
ömrün, şiirinle kıymetlensin, duanla bereketlensin.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız
Delibal Celil ÇINKIR