“HANİ” şiiri, bir hayal kırıklığı, bir yitirilmiş idealler, bir özlem ve hüzün manifestosu gibi duruyor. “Hani” diye başlayan her kıta, geçmişte umut edilen, özlenen, kutsal sayılan değerlerin bugün karşılıksız kalışını, yerini boşluklara, suskunluğa, yozlaşmaya bırakışını anlatıyor.

Şair, bir Ulubatlı, bir Fatih, bir Yusuf bekliyor; yani direnişi, fetih ruhunu ve sabrı simgeleyen tarihi ve manevi şahsiyetlerle ideal bir geçmişe işaret ediyor. Ama bu “hani”lerle kurulan ümitlerin her biri, "şimdi" bölümüyle birlikte yıkılıyor.

Günümüzün gerçekliğiyle yüzleşme kısmında şair hem içsel hem toplumsal bir yorgunluk anlatıyor. "Top sesleriyle büyüyen çocuklar", "yarım dualar", "gizlenen sızılar" — bunlar sadece bireysel acıların değil, toplumsal travmaların da göstergesi.

Şiirin dili yalın ama yükü ağır. Hafızalarda yer etmiş dini ve kültürel imgelerle örülmüş dizeler, okuyucuyu hem duaya hem sorgulamaya çağırıyor. Belki de asıl derdi şu: Biz neyi kaybettik? Ve bu kaybı gerçekten hissediyor muyuz?

Bu şiir bir serzeniş değil sadece; aynı zamanda bir uyanış çağrısı. Kayıp olanı ararken kendimizi bulmak, sabrı Yusuf'tan, cesareti Ulubatlı’dan, adaleti Fatih’ten öğrenmek için bir hatırlatma...

Siir hem tarihî hem de çağdaş bir bakış açısıyla özlem ve kayıp duygusunu derinlemesine işliyor. Geçmişteki bir birliğe, barışa ve umut dolu bir geleceğe dair hatırlatmalarla açılıyor, ancak günümüzün zorlayıcı gerçekliğiyle bu hayallerin kaybolmuş olduğunu dile getiriyor. Özellikle "Hani..." ifadesiyle her bir dizede bir umut, bir ideali temsil eden imgeler kullanılmış, ardından gelen "Şimdi..." kısmı ise tüm bu hayallerin, umutların ve değerlerin kaybolduğunu, zamanla silindiğini vurguluyor.

Bu şiir, hem geçmişin ihtişamını hem de bugünün acılarını karşılaştırarak, insanın içindeki derin boşluğu ve eksikliği anlatıyor

Tebrikler sair

Saygiilarimla..🐞