İğne düşerse yere,
Parlar bir ışıkta…
Aranır, bulunur,
Çünkü küçüktür ama iş görür,
Kaybolursa can yakar,
Ama ya insan?
İnsan düşünce yere,
Ağalar bile başını çevirir,
Sanki hiç tanımamış gibi…
Bir zamanlar alkış tutanlar,
Görmez olur seni,
Yüksekteyken etrafında dönenler,
Şimdi bir köşe başında
Yüzünü çevirir sessizce.
Çünkü insan…
Düştü mü, değerini yitirir zannederler,
Oysa bilmezler:
Gerçek değer, ayakta dururken değil,
Yerden kalkarken belli olur.
Bir iğne düşer,
Toprakta parıldar.
Bir insan düşer,
Gözyaşı bile saklanır ardına.
Sormazlar “nasılsın?”
Kalkmanı beklemeden yürürler üstünden.
Ama işte…
Düşmek, unutulmak değildir aslında,
Dersin büyüğüdür,
Kim var kim yok,
Kim gerçek, kim yok…
Ve bir gün,
Düşen insan kalkarsa eğer,
İğneden de keskin olur sözü,
Taştan da sağlam olur duruşu.
13.12.23