Can Ali, bir dağ gibi dururdu evin önünde,
Yanında Gül Gez, sessizce gülen bir çiçek gibi.
Yorgunluk nedir bilmeden yaşadılar sevgiyi,
Bir bakışta anlaşırdı onların gözleri,
Bir sofraya umut serpmişlerdi nice günlere.

Dursun, eli nasırlı ama kalbi hemi ipek hemde sert ,
Gülizar onun yanı başında bir bahar gibiydi hep.
Çocukları için değil sadece, birde yetimler içindi.
Komşusu için, yoksulu için de sessizce dertlenirdi.
Kendi yemez, paylaşırdı gülümseyerek ekmeğini…

Mahmut Amcam…
Sesiyle kahkahayı, susmanın derinliği öğretmişti.
Omzunda yılların yükün sorumluluğu vardı belki,
Ama kalbinde çocukların gölgesiydi güveniydi.
Yokluğu da, onun varlığı da onurla şanla taşırdı.

Ve Niyazi…
Kardeşim, canımın bir parçası ciğerim benim…
Ne zaman bir ses duysam, sen gelirsin aklıma.
Gittiğin’den beri kalbim sustu dil bir anlamla
Ama sen hep oradasın, gözümde bir ışıksın,
Adını andığımda içim yanar, birde severim.

Berlin 16.Nisan 2025
Pevruzi Hasan