"Kartalkaya Otel Yangınında Hayatını Kaybedenlerin Anısın"
Bir çocuğun gözünden

....

Günün en uyuşuk zamanıydı,
Kediler son nafakasının peşinde,
İşçiler yorgun adımlarla dönüyordu evlerine.
Güneş tesirini yitirmişti,
Gökte pamuklar öbek öbek,
Ay bu gece de bize küsmüştü,
Yıldızlarsa göğün koynunda yatıya kalmıştı.

Yüreğimde titrek bir rüya vardı,
Kırık dökük bebeklerim başucumda.
Odam sıcak değildi ama güvenliydi,
Anneme “korkuyorum” dediğimde
Sarılırdı kokusuyla,
O, karanlıktan daha güçlüydü çünkü.

Sonra bir ses...
Bir çığlık değil, bir tıkırtı.
Sonra koşuşturmalar,
Sonra dumanın dili.
Kapı yok, pencere yok.
Baba yok.
Anne, sadece gözümde buğulu bir şekil...

Ben bir çocuktum,
Ve uyandığım o gece,
Dünya benim için sonsuz bir alevdi.

Yorganım alev oldu,
Tavan üstüme çöktü,
Dualarımı kimse duymadı,
Sadece yangınla konuşabildim.

Ah ne çok oynamak isterdim,
Ne çok koşmak isterdim okul bahçesinde...
Ama ömrüm,
Bir otelin üçüncü katında,
Bir alarmın suskunluğuna sığdı.

Ben düştüm.
Bir duman gibi savruldum.
Anneme varamadım,
Babamın sesini duyamadım.

Yandım.
Ama sadece etim değil,
Hayallerim yandı,
Henüz yazılmamış hikâyem yandı.

Ben bir çocuktum...
Ne büyükler gibi susmayı bilirdim,
Ne de yangınlardan kaçmayı.
Sadece sevilmek isterdim.

Ve Sonunda Alev.
Bir kibrit gibi bitti ömrüm.
Ama ardımda bıraktığım iz,
Bir çocuğun suskun çığlığı oldu.
Bu dünya unutur belki,
Ama kül, unutmaz ateşi.
Biz adımızı duvarlara değil,
Yanan koridorlara yazdık.

Ve şimdi,
Her duman kokusunda
Bir çocuğun ismi yankılanıyor.

Bir otelin kat kat acısında
Biz hâlâ oradayız.
Ne çok sevilmeyi istedik,
Ne de bu kadar erken gitmeyi.

Ve son cümlem olsun annem…
Gözyaşını silemeyişime yanarım:
Ben bir çocuktum,
Ve sonum...
ALEV.

Peri Feride ÖZBİLGE
17.04.2025