Biz Ne Ara Büyüdük Anne?

Bir zamanlar en büyük hayalimizdi büyümek,
O zamanlar ne kadar Allah’a dua ederdik çabucak büyümek için,
Sahi hatırladınız mı bunları?
Bir odamız vardı zamanında sokaklarda oyun oynayacak kadar büyük,
Evin dışına çıkmak dünyayı dört gözle tanımak,
Sahi sokaktaydı o güzel aşklar,
o güzel sevgiler, sevilmeler,
Ne hoş bir kelimeydi aşk;
İçinden girsen dışına çıkılmaz bir kelimeydi aşk.
O zamanlar dünya tersine dönse umurumuzda olmayacaktı,
Neden umurumuzda olmazdı bilir misin?
Çünkü Biz sanırdık ki elimizden birileri tutacak.
E, sanki arkamızdan birileri olacaktı,
Sahi arkamızda kim vardı bilir misin?
Koca bir hiç...
Annem vardı arkam da,
babam vardı kardeşlerim vardı arkamda arkadaşlarım vardı,
Hatırladınız değil mi?
Sahi anne ne çabuk a dam olduk biz?
Galiba boynumuzdan büyük dualara kalkıştık
Ve ne çabuk Rabbim kabul etti değil mi?
Nasıl zaman geçti anlamadım anlamıyorum da,
Hayalimiz çıkmaz sokaklara dayalı,
Oysaki çıkmazdık odamızdan
Ve biz yurdumuzdan edindik,
Gözümüz kalmış bizim anne...
Bu dünya çok acımasız olmuş anne,
Arkasında ne zalim insanlar olmuş annem..
Hani birde şu zalim aşk kelimesi yok mu,
Ah o aşk kelimesi yedi ömrümüzü,
madalyon taktılar aşk kelimesine anam,
Oysa annem hepsi yalan dolan anne...
Büyümek ne kadar kötüymüş anne,
Keşke hep çocuk kalsaydım anne,
Tek derdimiz de ;
Oyunumuzu bölüp ekmek almaya gitmek olsaydı…