0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
92
Okunma
Her derde koşardı yüce yüreği,
Bilmezdi kendini, bilmezdi neyi.
Bir tas çorbasıydı garibin aşı,
Evini açardı gece, gündüzü.
Hemşire eliydi, şefkatten ince,
Yaraya dokunsa geçerdi sence.
Her gözyaşını silerdi güler,
Bir dua gibi yürürdü eller.
Akraba, dost, komşu bilmezdi fark,
Hepsine yürekten uzanırdı bark.
Kime derdin olsa, koşardı ona,
İnancı büyüktü, sığmazdı sona.
Ama ne yazık ki bir gün geldi,
Yüreği bir başka acıya daldı.
Mahmut’un yarası büyüktü çok,
Elinden gelmedi, sustu bir tok.
Oğluna uzanıp diyemedi “dur”,
Kalbine düşmüştü tarifsiz bir kor.
Evladı yanarken içi eridi,
Merhem olamadan göçüp gitti…
Şimdi de sensiz bu ev sessizdir,
Bir dua, bir yâd, bir özlem gizdir.
Cennet kokusuyla sarıl babaannem,
Adınla ağlar her gece kalbim.
Berlin Nisan 2025
Pevruzi Hasan
5.0
100% (2)
