1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
84
Okunma
Yıl yetmiş sekizdi, hasret bitmişti,
Anneyle babayla yürek birleşti.
On dört aileydi bir çatı altında,
Her biri bir cihan, yük omuzda dağda.
Mesleği vardı ya, bir kenar etti,
Evlatlık borcunu yürekle giydi.
“Evvela aile!” dedi, hiç yılmadı,
Her sofraya umut, her dile tat kattı.
Tek maaşla döndü değirmen, taşlar,
Hasan’dı o, bir yiğit, bir koca yar.
Kardeşler iş buldu, ayakta durdu,
O vakit vakarla yuvadan ayrıldı.
“Ben yandım ki onlar ışığı görsün,”
“Ben sustum ki onlar özgürce konuşsun.”
Dedi ve çekildi baba evinden,
Kurdu yuvasını alın terinden.
Berlin Nisan 2025
Pevruzi Hasan
5.0
100% (1)
Cevap Yaz