Bu şiir, belki bir zamanlar kaybolmuş olanların, anıların ve uzakların hatırlatmasıdır. “Okyanus sayende gelirmiş aşka…” derken, içinde bir dalganın, bir sevdanın hafifçe kıyıya vurduğunun farkındayız. Her kelime, bir iz bırakıyor; her adımda geçmişin rüzgarı duyuluyor. Sevdanın ne kadar uzak ve yakından bir hal olduğunu anlamak zor. Belki de bu aşk, sadece bir yazdan kalan bir düş, bir anı... Ama içindeki melodiyi unutamıyorum, her seferinde o sesten biraz daha uzaklaşıyorum. O mektubun, geçmişin ve bugünün arasında bir yerlerde, hayal ettiğimiz bir zamanın arifesinde bekleyen bir kıvılcım gibi…

Yine de, “Beni anlatamam” dediğinde, belki de en büyük gerçekliğini buluyor. Çünkü, aşk ve yaşam her zaman bir anlamda "anlatılamaz"dır. Gerçekten sevmek, ancak bir ruhun arayışıdır ve bazen, öylesine derin olur ki, kelimeler suyun altındaki çakıl taşları gibi kaybolur.

Yüreğinize sağlık