RÜYA

Gardayım
yüreğini peronda göremediğim senle
biraz buruk
biraz kırgın
önce gözlerinle
sonra ellerinle vedalaşıyorum

gördüklerim rüya mı
herşey flu
tren mi uzaklaşıyor
sen mi uzaklaşıyorsun bilmiyorum

sen yoksun peronda
yüreğin yok
sadece gözlerin
ve
ellerin

üç numaralı peronda
uzaklara dalmış
raylarda uzayıp giden özlemle bekliyorum

peronda koşuşturan insanlar kim
sarılan
vedalaşan kim
sevdiğini uğurlayan
ve ağlayanlar kim
sahi ben kimim

öyle karanlık
öyle kasvetli bir gece ki
gidenler uykusuz
gelenler çoğunlukla mutsuz
bekleyenleri sorma gitsin
herbiri umutsuz
birbirine dokunmadan
gözlerine bakmadan
elele tutuşmadan geçip gidenler kim

umudunu kaybetmiş gencecik bir kadın
hayatın ağır yükünden bıkmış bir adam
tekdüze bir ses tonuyla sohbet etmekte
belli ki yalnızlığı anlatıyor
ve yüzleri gülmüyor

içine ağlayan da
kavuşan da
ayrılan da peronda kutsanıyor sanki
bir mezarlığı andıran gar
umudunu yitirenleri ağırlıyor
insanlar bavullarını bir tabut gibi
yanlarında taşıyor
ve birer birer ölüyor

kimseler görmese bile
nadiren mutluluktan
ama çoğunlukla
ama hep
ama herkes mutsuzluktan ölüyor

tam da o an
raylara yakın bir yerde başım dönüyor
ve ben
hızla geçen trenin altına düşüyorum
neden sadece gözlerini
ve sadece ellerini görüyorum bilmiyorum
ama yine de ölüyorum
önce kalbim duruyor
sonra gözlerim kapanıyor
ve sonra ellerim
ve bir daha
ve sonra tekrar tekrar ölüyorum

gözlerin görmüyor
ellerin uzanmıyor bana
yüreğin yanımda yok
gözlerin başka hayale dalmış
bırakma dediğin ellerin
başka bir eli kavrayarak uzaklaşıyor

bavul diye yanımda taşıdığım tabut
bir anda açılıyor
içinde bize dair anılar
hayallerin yazıldığı bir defter
tabii ki okuduğum kitaplar ortaya saçılıyor
ahraz temizlikçinin biri toparlayıp herşeyi
umursamadan çöpe atıyor

kan ter içinde uyanıyorum
kendimi perondaki bankta buluyorum

umut bu ya
umut ederek ben
dün olduğu gibi
bugün de peronda ve hâlâ seni bekliyorum

sen gelmesen bile
peronda hayalinle buluşup
ayrılmamak umuduyla sarılıyorum
ve sonra ebediyen ayrılıyoruz

Efkan ÖTGÜN