Bazen son kez görürsün bir insanı.
Son kez işitirsin sesini.
Fotoğraflar hâtıradır insana.
Ezilir, parçalanır molozlar altında.

Bir gün son kez avuçların göğe bakar.
Son kez görürsün gökyüzünü.
Derinden bir rüzgâr eser,
Uzanır sonsuzluğa kirpiklerin.

Bir gün son kez acı hissedersin.
Son kez gözünden yaşlar dökülür.
Vicdanın bedenini kemirince,
Ölüm, yaşam kapısından süzülür.

Bir gün son kez düşünürsün.
Son kez kamçılanır beynin.
Ecelin bir tabip olur ruhuna,
Dermana hâsıl olur zihnin.

Bir gün son kez bakarsın ağaçlara.
Son kez duyarsın kuşların cıvıltısını.
Bağrışlar, ağıtlar, ruha ninni olur.
Bedenin çürür toprağın ferdi olur.

Bir gün kaybedersin sevdiklerini.
Kaybeder sevenlerin seni.
Birkaç fotoğraf, birkaç kelam…
Rahmet olur ruha gider selam.

Bir gün son kez nefes alırsın.
Son kez verirsin nefesini.
Ardımızda insanlar bıraktık.
Nice canlarımız yok artık.

Bir gün son kez bakarsın etrafa.
Son kez kaparsın gözlerini.
Anılar bir yol olur önünde.
Döner şimşek gibi gözünde.