Merhaba değerli dost
Kalem usta olunca, şiirin güzel olmaması mümkünmüdür
Bizde zevkle okuyor ve kutluyoruz değerli dostu, kalemini ve eserini
Her zaman iyiye, her zaman güzele diyor, nice güzel şiirlerde buluşmak dileğiyle, Allah'a emanet olasın, sağlıcakla kalasın

Beni anlamazsın dediniz ya… Ah, anlamak! İnsan, kendi ömrünü bile anlamaktan âcizken, başkasını nasıl anlasın? Zira ömür, aynaya düşen bir gölge gibi; dokunmak istedikçe kaybolur, yakalamak istedikçe kaçar.

Yaşamadıkça öğrenemez dediniz… Eyvallah! Hayat, insana kalemle değil, hançerle yazar dersini. Acı, öğretmenin olur; kayıpların, defterin; gözyaşların, mürekkebin… Ve ne gariptir ki, insanoğlu ancak yanınca öğrenir, ancak kaybedince kıymet bilir.

Hangi suçun cezasını ödemedik ki dediniz… İşte en büyük sır burada! Gün olur, işlediğini unutur insan; lakin işledikleri onu unutmaz. Adımlarımız, sözlerimiz, bakışlarımız; hepsi bir mühür gibi basılır âlemin defterine. Gün gelir, kalem susar, defter konuşur; insan unutur, şahitler unutmaz.

İyilik yapmalı dediniz… Ne güzel söz! Lakin iyiliğin de bir bedeli var bu dünyada. Kimi zaman nankörlükle, kimi zaman iftirayla, kimi zaman da insanın içini yakan bir vefasızlıkla ödenir. Lakin unutmayın! İyilik, insanın yüreğine ekilen bir tohumdur; günü gelince filizlenir, çiçek açar. Ve ne mutlu ki, hiçbir tohum toprağa ihanet etmez!

Üç günlük hayat için ebedi hayatı heder etmemeli dediniz… Ah, insanoğlu! Dünya nimetini ebedi zanneder de, ebedi olanı unutmaya ne kadar meyyaldir! Oysa bu dünya, bir misafirhanedir; varışımız gibi ayrılışımız da mukadderdir. Ve unutmayın ki, varlığın kıymeti, yoklukla anlaşılır.

Yol uzun, ömür kısa… Lakin her adım, sahibini ya ışığa ya da gölgeye taşır. Gözünüz hep ışıkta olsun, kalbiniz de o ışığa varan yolda.

Var olun, daim olun!

yine derslik nasihat dolu şiir düşmüş sayfaya
Annem
keşke insan insan olduğunu unutmasa
ölümü aklından hiç çıkartmasa


Kocaman bildiğin
İki kapılı, İçi boş dünya
Zerre kadarken kainatta
Senin olsa ne fayda

Ki O da nasip olursa
İkimizide saracaklar
Ömrümüz, son bulduğunda

Adına kefen dedikleri
Bez parçasına

Kul düşünce