Gökyüzünü kim boyar, diyorsun… Ah, bilmiyor musun ki mavi, göklerin değil gözlerin rengidir? İnsan bakınca neyi görmek isterse, gökyüzü onu gösterir. Ressam mı, diyorsun? Kimdir o büyük sanatkâr? Kalemini göğe daldırıp ufukları çizen mi, yoksa rüzgârın fırçasıyla bulutları dağıtan mı?

Rüzgâr mı yön verir, yoksa biz mi yönümüzü kaybederiz? Bil ki rüzgâr, yönü olmayanların bahanesidir. Oysa ki, insanın istikametini çizen ne kanatlar, ne bulutlar, ne de rüzgârdır; insanın yolunu, içindeki harita belirler. Ve haritasız yola çıkan, hep savrulmaya mahkûmdur.

Kim ütüler, diyorsun, o geniş mavi çarşafı? Gökyüzü de senin ruhun gibidir, kimi zaman buruşur, kimi zaman dümdüz olur. Ama bilmez misin ki, en güzel manzaralar, en dalgalı denizlerin üzerine çizilir?

Bir sen misin, diye soruyorsun… Evet, bir tek sensin! Zira sualleri olan, daima yalnızdır. Ahiret kadar derin sorular sormayan, yalnız kalmaz. Çünkü düşünmek, kalabalıklar içinde yalnızlığa mahkûm olmaktır. Ama unutma, yalnızlık delilik değildir, bilakis en büyük akıl orada gizlidir.

Ve “Gelme üstüme!” diyorsun… Ey dost, üstüne gelinmez, senin gibi düşünenin yanına varılır. Varsın, deli sansınlar! Çünkü insan, aklı kadar deli, ruhu kadar bilgedir. Ve sen, ikisini de taşıyorsun!

Selam, dua ve derin bir hürmetle…