Evet, dostum, dolanıp düşme,
Çünkü hep ‘yolcu’ kalırsın, bir yerden bir yere,
Beş dakika sonra yer yutanlar seni,
Unuturlar, fakat rüyalarında bir ‘söz’ kalır geriye.

Hak, o güzel kelime,
Muhtaç etme hiçbir eli ne külüne ne ateşe,
Çünkü karıştıranlar, "Nerede kaldın?" diye sorar,
Hadi, bir de cesaret göster, kalıp karanlıkta yüzleş…

Bazen insanın az olması gerek,
Huzur, öyle bir şeydir ki, her nefeste eksik,
Beklemek, ne şeytanı ne de Hızır’ı,
Bir bakmışsın, hani şu köşe başındaki dergâhta,
Felsefe de bir dükkân olur, pazara çıkan herkese.

Elini uzatsan da bulmazsın huzuru,
Çünkü koluna kusur arayanlar,
Bazen ‘gülüşünü’ unutmuş,
Her akşam “seninle” derken, yakından “ah” çekerler.

Ve başına bela arama,
Kalp çöplüğü olmuşsa, her söz hepten bir ‘gübre’,
Dilin ne kadar az, o kadar sözde değer,
Ama arkan dönükse, bakarsın, her bir fısıldayışına bir "ses" gelir yavaşça.

Evet, insan dünyanın en büyük zalimi,
Ama hayvan bile 'bu kadar' etmez,
Halimi selim olursa belki,
Sürüye katılmadan, huzuru bulurum, belki…

İyi insanlar var da, az bulunur,
Üç kuruşa satılırken, dostum, dikkat et,
Karnımız tok olabilir, ama ‘düşüşü’ unutma,
Çünkü her bir ‘satılık’ ruha, kimse alıcı kalmazsa… satarlar seni!