Aciz Bir Kulum işte!

Cürmüm-günahım vardı, dağlar, deryalar kadar,
Kötü sözlerim vardı, kalpler, gönüller yıkar,
Hala akıllanmamış, bir huyum var aşikar.
Şimdi kapandı bana, açık bütün kapılar...

Ruhumda bir endişe, kalbim hep serzenişte,
Gönlü azad olmayan, aciz bir kulum işte!

Git denince gitmedim, hiç ümidi kesmedim.
Kovulmakla bıkmadım, hiç yolundan çıkmadım,
Nedamet etmesem de, bu yoldan ayrılmadım,
Eksiğim çoktur lakin, hiç usanıp bıkmadım.

Şimdi dertten çileden, ruhum hep serzenişte,
Gönlü hiç uslanmayan, aciz bir kulum işte!

Ne kadar mülküm olsa, hem Dünya’da, hem Ay’da.
Allah’a kul olmayıp, sultan olsam ne fayda...
İşim çok, param çok demek, değmez hiç bir kayda,
Şimdi derman kalmadı, ne küheylan ne tayda.

Giderken dolu dizgin, kırıldı kolum işte,
Gözleri hiç görmeyen, aciz bir kulum işte!

Mutlu mes’ud bir hayat , olsa da hiç gülmedim,
Ecelimi beklerken, sevap nedir bilmedim,
Günahlar içindeyken, yine affa gelmedim,
Her gün çile çekerken, mutluluktan ölmedim,

Şimdi yaşarken cismim, ruhum öze dönüşte,
Hicranla iki büklüm, aciz bir kulum işte!

Sevdaları takmadan, dünyalığa bakmadan,
Ne varsa Hakk’a satan, hasır üstünde yatan,
Ruhunda hüzün varken, sonsuza demir atan,
Ve heyecan bitince, hep kalbini ağlatan

Af olmayı beklerken, bir sonsuza gidişte,
Günahı af olmayan, aciz bir kulum işte!

Adı sanı kalmamış, kefene sarılmamış,
Selası verilirken, mezarı hiç olmamış
Kalbi hüzün dolarken, Hakk dostunu bulmamış,
Ve ruhumda bir yara, hiç acısı kalmamış.

Hüzün dolu gecede, kabus çöker her düşte,
Gönlü huzur bulmayan, aciz bir kulum işte!

Son lokmasını yutmuş, Hakk’ın yolunu tutmuş,
Yavrusunu  avutup, kendisini unutmuş,
Kalbi hüzün dolarken, derdine dertler katmış,
Gökte uçmak isterken, her an yerlerde yatmış,

Özü sözüne yenik, kalbi hep direnişte,
Ruhunda bir endişe, aciz bir kulum işte!

...andelip...