yaşam kervanında yürürken
kirpikleri gözlerini gölgeleyen hecin develerinin üstünde
yüreğinden parça kopar kızgın çöllerde.
hayallerini çiğneyen toynaklardan yükselen
kum hışırtısı duyarsın sadece
akşam karanlığından şafak vaktine
asılı duran yıldızların altında

bilirsin ilerlerken kervanla
önden gidenlere çeteler saldırır
geride kalanların peşine çakallar takılır.
içine düşer can korkusu,
ıssızlığın izini silen ıslıklar türkü söylerken
çare görürsün elde zeytin dalı tutarak hep ortada kalmayı

yaşamla ölüm arasında
güler yüzlü bir sığınak olmayınca
kaybolur tüm kırık umutlar çarnaçar
serseri kum fırtınalarının uğultusuna direnmek için.
ve hapsolur aşk
dörtnala parıldayan güneş ışınlarını bükmek üzere
gölgelik kaybolunca.
ardından ortaya çıkar zincirlerini kopartmış hayaletler
unutulan geçmişin korkunç bağrından serap gibi.
belirir tek tük sahra çalıları arasında akrepler ve yılanlar
ruhunu zehirlemek üzere

uçsuz bucaksız kıvrılan kum tepelerini gördükçe
için kasvetle dolarken
bilge arada bir müjde verir
ileride zümrüt bir vaha olduğunu.
durur dinlenirsin bir süre
bilmediğin kuş cıvıltıları arasında,
sevda kuyularından su içersin
kurumuş dudaklarınla kana kana
çürüyen çöp gibi kokan nefesin bayram eder,
inleyen kaslarının gözyaşlarını silersin

çiçekler ve aşklar ölünce
insan ne çok kervana katılır ömrünce,
öfkesiyle kasıp kavuran
nice boş çöllerde yolunu şaşırır,
sıcak dalgalara kapılan kumlar gibi
biçimsizce savrulur her yöne

Seğmenoğlu (Osman Akçay)