GİBİ
İnsanı devir harcadı, dağlar olduğu yerde
Birçoğu mala inandı, efsunlu putmuş gibi
Deli gönül ne ararsın yâda yar olan yarda
Ellerine konmuş kına, kanıma batmış gibi

Felek sallayıp bıraktı ne düşürdü ne tuttu
Boş yollara bak el salla, belki o son ümitti
Bilmeyene lafım olmaz bilenlerde unuttu
Maziye baş taşı dikip, toprağa katmış gibi

Kabul ettim gül kibardı petekte dolu baldı
Bal yapan arı perişan bak emeği kim çaldı
Hatıralar hepten, battı mazide meret kaldı
Ezelim aklımdan çıktı, yel vurup atmış gibi

Her gün açık artış oldu, dertlinin sayısında
Kamil kişi onu sezer kendi beş duyusunda
Kimi görsem gözü dolu kumsalın kıyısında
Denizin dip dalgasında, gemisi batmış gibi

Şerifoğlu’m zahmeti, çok ilerdeki her yaşın
Beli bükük tutmaz dizin saçı dökülen başın
Biri konar biri kalkar derdi ne bu baykuşun
Kıyametin son safında özel yer tutmuş gibi
Ali Eliş
Söz:
Meret;
Sıkıntı veren, hoşlanılmayan şeyler veya kimseler için kullanılan sövgü sözü
Bilgi:
Bu şiir (15) li hece ölçüsüne göre yazılmış
Bir divan türüdür