Sabahın alaca karanlığında
Bu gün iş yerinde çalışırken
Aniden ellerim kollarım ağırlaştı
Sanki beşer kilo
ağırlık bağlanmış kollarıma
Ayaklarım gövdemi taşıyamaz oldu ayaklarımı yerde sürüyerek
Mutfak kapısına yürüdüm
masa da duran bir litrelik
su şişesini kaldırıp ağzıma götüremezken
kalp krizinden ölüyorum sanıp duygulandım

gözlerimin önünden
filim şeridi gibi geçtiler
çevremde yakın bildiğim insanlar Aklımda hiç yoklarken
Gözyaşlarıma karıştı
içimde seslenen avazım
sizlere hakkımı helal etmiyorum

çünkü beni hep işiniz gücünüz olduğunda arayıp sordunuz
Cümbüşlü günlerindeyken yurdunuz
Dertlerimden yana kör sağır oldunuz
Aklınıza dahi gelmediğimin farkındaydım

ama bunca yıl çevreme karşı
Dürüstlüğümün insanlığımın bir karşılığı olacak ümidini taşıyordu ipeksi zavallı yüreğim
Bu gün azrail yoklarken beni
Farkında oldum
insanlığımın dürüstlüğümün
bir karşılığının olmadığının

Şimdi nankör insanların
evime girmelerini
Hasta halimi görmelerini
Koca karı ilacı vermelerini
İstemiyorum bundan sonra
Tek tabanca yalnızlığım
Bana yeter de artar da

15 01 2025