Sen giderken , kalbim ağladı sevgilim
Mahçubiyetim yere göğe sığmadı
Hülyalı bakışında hayat ararken
Yüreğimi yerinden söktün de gittin.
Ey benim Mutluluk ilacım , Sen giderken
Buğulu gözlerime yakamozlar büründü
Kasvet çöktü şehrin bu gölgesine
Çocukken , çizdiğimiz Bulutlar vardı ya
İşte o bulutlardan
İliklerime kadar , Hüzün yağdı sessizce .

Sevgilim , Gidişinin sancısı yaralar yüreğimi
İnce hastalık gibi , içten içe öldürür beni .
Görsen , Nefes solumaktan kesildim artık
Gittiğinden beri hasretin boğazımda düğümleniyor.
Kimse bilmesin ama
Her akşam , Hasretini doğruyorum sabır taşıma.
Ama Biliyorum , gelmiyeceksin
Gelip göz yaşlarımı , silmeyeceksin
Yâr deyip , imdadıma yetişmeyeceksin , biliyorum.

Söylesene yürek sızım
Verdiğin sevgi bu kadar mıydı ?
Hiç mi insafın yoktu ?
Oysa Mutlu günler beklerdi bizi
Hayallerimize sırtını dönüp , neden gittin ?
Neden , neden küstürdün beni aşka ?
Neden beni gecenin sessizliğinde terkettin ?
Söyle ! kimim vardı ki senden başka ?

Anladım ki ! Her şey yalanmış
Yalanmış verdiğin bütün sözler
Çektiğim azaba değermisin bilmiyorum ama
Bil ki çok Ah’ımı aldın.
Yinede Bunları Söylemeye İçim el vermese de
Tutunduğun dalların kırılsın
Yüzün güleceği vakit , Umudun Yıkılsın sevgili
Umudun Yıkılsın..!

Harun Alan