Rahmetli

Meyhanede geçirdi hem kışi hem de yazi,
Ecel denen girdaptan kaçamadi Niyazi.

Bir gün mevta dediler, uzandi musallaya,
Bir anlam veremedi yangılanana selaya.

Çok vurdi sağa sola bizum hızli rahmetli,
Eyi kul idi deyun bırakmayun töhmetli.

Biraz günahkar idi, bol yapun gerisini,
Malını yeyun ama soymayun derisini.

İnadi tutti ise sözünden dönmez idi,
Atı bulamayinca eşekten inmez idi.

Kumar masalarında rehin kaldi çaruklar,
Ayağında bol vardi nasırlaşmış yaruklar.

Az yaşadi, çok çekti, birazda şansi yokti,
Giderken borçlarini uşaklarina yıkti.

Gençluğunda meşguldi, pek vakit bulamadi,
Oruç nasip olmadi, namaz da kılamadi.

Bala niyet etse de zor bulurdi reçeli,
Hiç tahmin edemedi bu zamansuz eceli(!)

Hoca dedi buyurun, kılaluk namazini,
Benum işum bitmiştur, siz yapun niyazini.

Ömrü uzun olsaydi eyi kul olacakti,
Hactan geldukten sonra namaz da kılacakti.

Uşaklari söyleşti: Biraz miras çikmaz mi?
İnsan elmeden önce az para birakmaz mi?

Merhum sorgu sualda, uşaklar mal peşinde,
Birisi hemen sordi: Altun yok mi dişinde?

Mustafa Hoşoğlu