annelerin ağladığı bir evrende yaşıyorsun
elinde gökkuşağı şövale
bu çok bir şey değil
kulunçları ağrıyan yaş almışlardan sor teselli
mendilleri yaşanmışlıklardan işlemeli
işte bu bir şey
çünkü mizansen değil gülüşleri
çünkü vedaları olağan
çünkü gülüşleri kanıksanmış bir güz tecrübesi
ağlamanın resmini gülerken çizmeye
gülerken ağlamayı çizmeye talimli misin
sen onu söyle gül güzeli

ki aşk senin tuvalinde mavidir
ve sen bunu kimselerle üleşme

büyük çocukların küçük çocukları dövdüğü bir okulda
yitirmiş olsan da zihninin bekaretini
hiç kimseye küfretmezsin bilirim
ah iffetini sevdiğim
kaleminde gül açar
multezem neşideler yazarken
merdud kutsanmışlara
kalemin de gül saçar
meçhul bir konutlukta
yahut bir nehir kıyısında
aydın rüyalarla mutlanmışlara

ki aşk senin alfabende matvidir
ve sen bunu kimselerle paylaşma...

farzımuhal