Yeter ki sen üzülme!
Sana başı dumanlı karlı dağlardan, kar getireyim!
Senin için kapı-kapı sevgi merhamet dileneyim!
Aşılmaz dağları aşıp, sana muhabbet tellallığı yapayım!
Yanan bağrına buz, kanayan yarana merhem olayım!

Yeter ki sen üzülme!
Ben senin emrine amade, aşkına çoban olayım!
Ben gözlerine baktıkça, sevinçten ağlayayım!
Kucağında süt bekleyen, günahsız bir çocuk gibi,
Şefkatinle, sıcaklığınla, sevginle beslenip büyüyeyim!

Yeter ki sen üzülme!
Ferhat’ın Şirin’ine Kavuşma arzu ve iştiyakı gibi,
Kerem’in Aslı için cayır-cayır yandığı gibi,
Yusuf’un Zuleyha için yıllarca zindanlarda yattığı gibi,
Zuleyha’nın da Yusuf’un güzelliği karşısında, elini kestiği gibi olayım!

Yeter ki sen üzülme!
Sevgi, saygı, aşk bizim düsturumuz olsun!
İlk hedefimiz, ahde vefa ve samimiyet olsun!
Hayatımız, gülüşümüz bizden sonrakilere, örnek olsun!
Yüce yaradan dan da dileğimiz hep bu olsun!

Yeter ki sen üzülme!
Ben sana hayran ben sana müptela!
İçtikçe içiyorum ama yüreğim yanıyor hala!
Sen tacını takmış oturmuşsun sultan tahtına!
Ben ise kalbi düzensiz çarpan bir mazlumum hala!

Yeter ki sen üzülme!
Ben senin için, yağmur, bora, fırtına, kasırga olayım!
Ben senin için, bu yolda ser verip sır vermeyenlerin fikirleriyle dolayım!
Ben yetim, ben öksüz, ben ezilmiş ve ben köle olayım!
Ben sana aşık, ben sana meftun ve ben sana hayran olayım!

Yeter ki sen üzülme!
Ben ayaklarında prangalar, köle pazarında satılayım!
Ben sevgin için, bacalarda tüten, duman olayım!
Ben aşıklar meclisinde, hep bu aşkı anlatayım!
Ve ben halden anlayanlara, yar ve yaren olayım!
14/10/2003