DERT KÜFESİ

dilimde kekremsi tatları
kundakladığın yüreğimi
küfemde geçmişin günahları
aşka öksüzlüğümü de yanıma alarak
gidiyorum sevgili

merak etme
tende can çekişen aşkı
ruhunu teslim ettiği bir coğrafyada
gömerim vuslat mezarlığına

olur da düşer yolun
uyandırmak istersen
koynunda uyuttuğun cehennemi
bırak ta yaksın kabrimde kuruyan çiçekleri
ne ağıtlar yak
ne de kirpiğindeki nemlerle ıslat

sen ki
sırtımda ki dert küfesini doğum lekesi sandın
sen ki
hicrana çıkan sokaklarda bin ah aldın
isterse değil Babil’in asma bağları
ihanete uğradıysa yüreğim
varsın kainat yansın
ben de yanarım

bilirsin sen yoksan bende
bir ölünün üşüdüğü gibi
tenimde üşür kar taneleri

gözün aydın henüz aldım
emanet bıraktığım aşkı morgdan
üç adım ötesi vuslat mezarlığı
ne sela verilsin
ne fatiha okunsun
sen yoksan
dokunma
bırak kabrime baykuşlar tünesin

Efkan ÖTGÜN