Ben Aralık ayının, en kuru ayazında,
Elbet yanan yüreğim,söner diye bekledim.
Dillerim duadaydı, gözüm cam pervazında
Çıkıp gelecek işte, döner diye bekledim.

Dört duvarın içinde, hayalinin kabusu.
Yalan oldu gözüme, haram gece uykusu.
Ha geldi ha gelecek, dönmeyecek korkusu.
Çırpınan şu yüreğim, siner diye bekledim.

Olsaydı çatlar mıydı,yerimde sabır taşı
Bıraktım işi-gücü,yoktu dünya telaşı.
İşlediğin mendile,düştü üç beş gözyaşı.
Her gece gözyaşlarım, diner diye bekledim.

İçimde yangın oldu, bu ayrılık günahı.
Dönsen de yakalasam, mutluluğu ferahı.
Kimin nazarı değdi, kimin tuttu ki ahı.
Bu savaşta sağ kalmak, hüner diye bekledim.

Elin eskisi gibi, göğsüme huzur verse.
İnsan dağlar aşarmış, deli gibi severse.
Dayanacak gücüm, yok Azrail ipi gerse.
Vallahi yalansızım, dener diye bekledim.

Ne inatmış sende ki,ne amansız gururmuş.
Ben sayende öğrendim,kim arkadan vururmuş
Meğer zaman akmamış,bütün saatler durmuş.
Hasretle onurunu, yener diye bekledim.

Tutup da kollarımdan, attın bin bir yasağa.
Nasıl düştüm belirsiz, bu amansız tuzağa.
Bir göz kırpsan yeterdi, ah uzaktan uzağa.
Ömrüme yön verecek,fener diye bekledim.
Bomboş kalmış sineme, girer diye bekledim.