Şimdi bu mevsim penceremde tüneyen
Bir şiir mevsimi... bir de şarkı zamanı
Gözlerimde sarhoş bir akşam
Mevsim sarhoşluğunca ağlamaklı
Bir duman perdesi çekilmekte günün bitişine
Sonra yağmurlar vuruyor pencereme
Ardından kopkoyu bir karanlık çökerken
Ağlarım yalnızlığıma ve sensizliğime...

Şiir mevsimi renklenirken
Tabiatın en güzel resmi dans eder gözlerimde
Kaderimi tesadüflere bağlıyorum yine
Çatlak aynalarda gülümsüyor şiir mevsimi
Ümitlerim dirilip dirilip sonra soluyor
Baharlar gözlerinde mi tutuklu, gelmiyor
Üşümeler içinde yüreğim
Neden hala ısınamıyor gecelerde?..

Bu gün yağmurun sesiyle daldım derinlere
Şiir mevsimi de olsa zamanlar
Gözlerim şaşılaşacak uzaklara bakmaktan
Adımlarım yorgun düşüyor aşındırmaktan sokakları
Buğulu camlardan bakarken sokak lambalarına
Camlardaki buğularda kalacak özlemlerim
Sırılsıklam mektuplar ellerimde
Resimler ahımla yırtılacak paramparça
Yıkılacak hayaller şatosu her ağlayışımda!

Sen
Nereden... hangi zaman geleceksin
Yetmiyor mu bana bu bekleyiş, bu özlem
Bekleyişlerim bitmeyecek mi
Delicesine yağan yağmurlu şu günde
Ayrılık paslı bir ortaçağ kaması gibi
Saplandı tam böğrüme !
Gözlerim, ağlayışlarm, umutlarım
Merhametsiz zindanlarda zincire vurulu...

.... Ben ağlıyorsam eğer
Şiir mevsimini düşürmek için gözyaşı denizine
Cemreler gibi...
Ahh! ne halde olduğumu bilebilseydin
Gözyaşlarımdan kanlı denizler yarattığımı
Senin için nehirler gibi taştığımı...

Günay Koçak

21.11. 2024