ÇOCUKLUĞUM
Biz sıkı çocuklardık, neslimiz tükendi
Ahir zaman icad oldu, mertliği yendi
Kalmadı eski dostların eşi menendi
Sırrımızı vermez, postumuzu sererdik

Ekmeği üleşir, dertleri bölüşürdük
Birlikte ağlayıp, birlikte gülüşürdük
Aynı kaba arılar gibi üşüşürdük
Eldekini harcar, yola yayan giderdik

Kimsenin aşına, eşine yan bakmazdık
Kendimizi yakar, eşi-dostu yakmazdık
Dünya mı? Çok da kafamıza takmazdık
Taşı, toprağı, börtü-böceği severdik

Büyük suç bildik emanete ihaneti
Yüksünmedik, baş tacı ettik emaneti
Vefada, dostlukta bulduk selameti
Beraber kazanır, yine beraber yerdik

Hep beraberdik, hem sevinçte, hem tasada
Yarı yolda bırakmak yoktu bizim yasada
Cebimizde paramız pulumuz olmasa da
En iyisi dostlarımızın olsun isterdik

Göksel’im kabul ettim, zamanımız geçmiş
Daha çok erken diyordun, meğer çok geçmiş
Herkes çoktan safını, tarafını seçmiş
Ne olursa olsun, dostlar sağolsun derdik
Düştüğümüz yerden kalkar, devam ederdik