Esmer bir aydınlıkta yitiyorum
Tükeniyorum gecenin bir yerinde
Elveda diyorum yaşayamadığım günler

Esmer bir aydınlıkta yitiyorum
Tükeniyorum baharların bittiği yerde
Nasıl uzaklaşıyor zaman doludizgin benden
O uzak masal kentinde uyur şimdi
Hayal ettiğim mor pancurlu evler
Penceremdeki masmavi güller

Duygular doyumsuz, akşamlar esmer
Gece sefaları açarken
Uçuşurken ateş böcekleri saçlarımda
Anımsıyorum şimdi hüzzamdan yalnızlığı
Sonbahar rüzgarları eserken incir ağacımda
Bir güz sancısı böldü düşlerimi
Kendimi buldum düşlerin en derininde

Esmer bir aydınlıkta yitiyorum
Doğsan, diyorum
Güneş gibi, uykusuz gözlerimde
Bir anda yedi rengine bürünürdü gökyüzü
Belkide apansız çıkarsın diye karşıma
Baharlar gönlümde tomurcuğa durdu

gÜNAY kOÇAK

5. 11. 2024