yıl 1939 ;
ikinci umumi harbin parmak uçlarında tutuşan mektubu okuyordu vuslat gecesi
sıvası sarıya çalan duvarda hoyratça vuruyordu gonk
on mumluk ışığın gözlerine bakarken ikincisinden saydım üçü ve dördü
ve yankısını eteğine bırakıp sustu saat ve kuyu ve derin ve sessizlik açmazı..

boş bir cadde görüyorum kimsesi yoktu barut kokusu sinmiş durağın
genç bir kız yürüyor titreyen gölgesiyle yalnız mı yalnız
uçuşuyordu saçları güz rüzgârıyla yarışta
hıçkırığa benzer sesler karışıyordu karanlığa
takvimler biliyor ki eylülden fazlaydı hüznü..

kısık sesimi duyuyorum tahta merdivenleri çıkarken
o kızı bulmalıyım diyor içeme düşen fersude bir ilhâm
’göğün sinesine yazarmış geceyi ağlatan mısraları
hiç değiştirmezmiş -sarı orkide- mahlasını’

nefes nefese koşuyorum boş caddede elimde çiçeklerle
patlıyor sağımdan soluma şarapneller fosforlu renklerle
elimden düşüyor orkide
eziliyor paletlerle
gözyaşım yok
savaş yok
genç kız da yok
sadece
bir ışık sızıyor perdenin arasından
gün ağarırken...



..