Şafak ilk uyanıştır,doğumun müjdecisi,
Sineleri delmeye,yetmezmi ? ezan sesi.
Müezzin minareden, çağırırken herkesi,
Birde özel davet var,akıla gelenlere,
Nefsine ‘arif olup,RÂBBİ’ni bilenlere

Seçilmişse bir insan,akıldan asla çıkmaz,
O memnundur yerinden,güzel güzelden bıkmaz.
O bir gönül aynası,ona kör olan bakmaz,
Bunda nice ayet var,akıla gelenlere,
Her taraf ayna olur,körlüğü yenenlere.

Gölgeler çekilince,gövde aslına döner,
Vahdet sırrı gelince,kesretin sesi diner.
Hûmâ kuşu göklerden,âşık kalplere iner,
Orada bir mâbet var,akıla gelenlere.
Lâfı güzaftan geçip,özüne dönenlere.


Üç kez ölüp dirilmiş,sorgudan korkmayanlar,
Azrail’le dost olmuş,saraydan çıkmayalar.
Dost yüzünü seyredip,gayriye bakmayanlar,
Aynıyla icabet var,akıla gelenlere.
“Mûti kable…”sırrıyla,ölmeden ölenlere

Fâni olan vücudun.Bekâda efendisi,
Tekâmül eden akıl.GÖNÜL’ün tâ kendisi.
Âlemleri kaplarken,yalnız onun sevgisi,
Ne büyük saadet var,akıla gelenlere.
Mâhlûka şefkat edip,HÂK için sevenlere.

23.01.07