ÖZLEMEK

Seni özlemek de bir güzel geliyor insana,
Vucuduna dokunmak gibi.
Seni öpmek gibi,
Ve seninle sevişmek gibi.
Geceyi karşılayan güneşin mahzunluğu,
Sitemkar bakışlarında hüzünü yaşamak.
Yıldızların kovboluşu gibi.
Özlemin yetişkinliginde yaşamak sen yokken,
Bir duman türer ki damarlarımda,
Ateşi kalmamış kül,
Yangın yerimdir gece de beklemek.
Bir düşünce sarar etrafımı,
Kovsam da gitmeyen,
Kafaya takılan olanca geçmişim,
Sanki hesap sormakta insana.
Özlemek… Özlemek, bir yudum özlemek,
İnsanın kanında deli rüzğar
Yaprağı kalmamış ağaçlar gibi olmak,
Yokluğunda seni özlemek.

Dudak sıcaklığında öpüşmeler,
Kiprik vuruşunda seni görmek,
Güneşin doğuşunda hasretini öpmek,
Her seher gelişinde,
Yeni gün geliyor demekten bıkmak.
Kelimeleri yollamak senin ardından,
Karşılığı olmayan sözcükler,
Yokluğunda biçare kalmakta,
Düşünceler de var olman,
Bir yudum öpüşler var gecenin karanlığında,
Özlem kokan ıtırlar.
Dokunmak ellerine,
Dillerini dinlemek,
Kiprik uçlarından hasreti yaşamak.
Ve işte böyle,
Yokluğunda,
Seni bende yaşamak.

10.10.24 / Saat 09,21 – Mehmet AY