Geldi ve gitti.
Varlığını hissettirmeden kaldı.
Yüreğime bir bıçak sapladı, gitti,
Bir ömür acıtan.

Neresinden baktı dünyaya acaba?
Penceresi buzlu muydu?
Kırık mıydı baktığı camlar?
Kapısını kapatıp da mı gitti?
Bakışları mı kaldı burada,
Yoksa mutsuzluğu mu?
Ümitlerini ekebilmiş miydi tarlalara?
Çatladı mı tohumları kim bilir?
Gülüşleri mâsumdu kapı ardında kalan.
Bakışları deldi geçti baktığı yerleri.
Rüya gibiydi elleri, varla yok arası.
Adımları nerede?

Duyguları, sevgileri kilitli kaldı odasında,
Ceketinin cebinde mahcup bir aşk mektubu,
Gözleri, gecelerce tavana takılan...
Sıcaklığı bende kaldı, üşütür ısıtırken.
Yarım gülüşleri ne söylüyordu acaba bulutlara?

Sessizce gitti, sessiz, dilsizce...
Vedâsı kilometreler ardından duyulan...
Ve kor düştü yüreklere,
Dağlandı yürekler.
Vedâsı sessizdi, dilsizce...
Bakışları orada kaldı,
Benimkilerse yolda...

Uzaktı mesafeler, çok uzak...
Acısı, bakışları, gülüşleri ateşten bir top,
Oturan bağrıma dertop.
Acelesi nedendi acaba?
Neden çağırmışlardı bu kadar çabuk?

Vedası dudaklarında kaldı,
Bakışları gökyüzünde mahcup.
Sahibi kim cebindeki aşk mektubunun?
Neden uzak bu kadar yollar?

Hâlenur Kor

ORDA BİR YERDE

Durgun sudan bakan çocuk gözleri
Dalgalar kâh çığlık getiriyor sahile,
Kâh gülücükler...
Gök de ağlıyor,
Göğün gözyaşları dökülüyor denize,
Her damlada acılar halka halka büyüyor, yayılıyor,
Keskin bir acı doluyor genize...
Kıyıya vuruyor hıçkırıklar,
Deniz kabuklarına saklanmış ümitler,
Tahta parçalarıyla sarmaş dolaş gülücükler.
Acılarını balıklar yutmuş,
Yüreğini örselemiş kumlar bir ileri, bir geri,
Duygularına gem vurmuş...
Kâh bir balığın gözünde bakışı,
Kâh suya vuran gün ışığında.
İstiridyedeki inciler gözyaşı.
Hüzün şarkısını getiriyor dalgalar,
Getiriyor ninnisini sesinin.
Ağıtına karşılık veriyor kayalar,
El sallıyor karanlık bir köşeden,
Hazin bir iç çekiş duyuluyor yankılarında,
Ağlıyor gibi bir kuytuda...

Hâlenur Kor

5 Aralık 2001 İstanbul

’Bıraktın bizleri şu genç yaşında
Ağlıyor yüreğim hep çiğil çiğil
Ömr-ü hayatının henüz başında
Neyini sevmedin dünyanın oğul? ’

Burhanettin Akdağ