bir otobüsün cam kenarındaydım
yolcuydum anlayacağın


vedaları hiç sevmedim oldum olası
ve oldum olası veda edecek kimsem de olmadı

,,,

ağlayanlar
sızlayanlar
vantuz gibi sarılıp bırakamayanlar
-yüzüne kalkamıyordu otobüs

ta ki muavin gel gel diyene dek arkadan

......

şehri terk edene kadar izledim camdan
şurası buluştuğumuz pastane
burası ayrıldığımız pastane
açlık başıma mı vurdu ne


derken kola yanında kek
teşekkür ettim hostese

..........

yalnızken daha da yalnız hissediyor insan
uzun bir yola çıkarken


anıları bırakıp ardında
bilhassa şehri terk ederken


kırılan hayalleri alçıya alıp
yeni bir başlangıç yapmaktı niyetim


hayat, yol gibi akıyor demişim yanımdan o ara geçen hostese
insan dedim sesli düşünüyor bazen
başını çevirince

......

dedim ya yol uzun
hikaye kısa


ne mana çıkar bundan
ne de kıssa