Bütün menekşeler mor renkte mi olmalı ?
Gazete kağıtlarından origami yaparak
Uçmayan uçak tasarladım
Ben ilerilere fırlatmadıça hep yerinde duracak
Bütün şehirlerde altmışbeş yaş üstüne ücretsiz midir otobüsler ?
Binmek için el kaldırdığın otobüsün son durağına gittin mi hiç ?
Şoför beye sordun mu halini hatrını?
Bir ihtiyacı var mıymış ?
Neden bu kadar çok soru soruyorum ki ben
Cevaplarını hiç bir zaman öğreneneyeceğim
Sahi okulda neden her soruya parmak kaldırırıdım ki
Kara tahtanın karşısına geçip neler karalardım tahtaya
Hoca bana hep 5 verirdi, yıldızlı pekiyi
Karne günü takdirname ile eve dönerdim
Annem çok sevinirdi hatta ağlardı
Ama içinde hep bir burukluk vardı
Onur belgesi alamadığım için
Kuşlar neden bu kadar telaşlı
Hep bir sıcak coğrafyalara uçma ihtiyacı var
Ben kuş olsam Ekvadora yerleşirdim
Her mevsim, her gün, her an sıcak
İlk şiirimi yazdığımda kaç yaşındaydım ?
Galiba sekiz, evet evet kesinlikle sekiz
Atatürk hakkında duygularımı kaleme dökmüştüm
Yarışmada ikinci olmuştum, bana yaşlı adam ve deniz kitabını hediye etmişlerdi
Varsın ikinci olayım mühim değil
Ben o gün ne çok ağlamıştım Atam için
Sevgilerimi, şükranlarımı tarif edemedikçe daha çok ağladım
Daha çocuktum Atam görse okşardı başımı
Ben o zaman dünyanın en mutlu çocuğu olurdum
Nenem öldüğü gün ben uyuyordum
Annemle babam uyandırdı beni
Ben daha ne olduğunu anlayamadım
İzmir’e dönüyorduk maaile
Babam arabayı uçarcasına kullanıyordu
Sanki arkadan şiddetli rüzgar esen gemi gibi
Okyanusta bata çıka ilerliyorduk
Nenemin yanına vardığımda
Bir divanda uzanıyordu üstünde soluk bir örtü
Ananem örtüyü kaldırmıştı son kez gördüm onu
Öyle derin uyuyordu ki bir melek onu görse kıskanır
Sonra defnetmeye götürdüler cenaze arabasıyla
Son kez harap olmuş biçimde el salladım arkasından
İçimde kor alevler yanıyordu durmadan
Bir itfaiye hortumu lazımdı, belki o da söndüremezdi
Nenem olmadan öylece sessiz sedasız geçti yıllar
Şu an otuzlu yaşlarımdayım artık
Sevdiklerimin ölümünü çok kez tattım
Bağışıklık oluşturmuş vücudum
Bu sefer daha az ağladım
Hep bir enstrüman çalmak isterdim
İlk önce bir heves ney aldım ama üflemeyi beceremedi
Sonra klarnet aşkım depreşti onu da aldım
Kursa gitmeye vakit bulamadım
Şimdi Kabak Kemani çalayım istiyorum
Biliyorum ki onu da alsam hevesim geçecek
Ben hevesleri çabuk tükenen biriyim
Bir ara hayatta ki amacımı kaybettim
Karanlık bir tünelde fenersiz kalmışcasına
El yordamıyla ilerliyordum hayatta
Ölüm beni içine çekiyordu fütursuzca
Artık sağ çıkamam dedim hayat mücadelsinden
Artık ölürüm genç yaşta
Cahit Sıtkı gibi otuz beşimde
Belki otuz beşimden önce
Sonra bir uhrevi güç silkeledi beni
Tuttu ensemden çıkardı karanlık duvarların arasından
Tekrar bir gaye belirledi bana
Yaşama sevinci nakletti damarlarıma
Ruhum sanki yeni doğmuş gibi
Mutfaktan gelen bu güzel koku beni büyülemekte
Türk kahvesi yapıyor annem yine bana sade kendine orta şekerli
Babam ayaklarını uzatmış gazete okumakta
Kardeşimin kendisi burda olsa da aklı uzakta
Şiirimi sonladırırken mahsun bir edayla
Şiirinş tüm sevdiklerime adıyorum
En çok ta annemi seviyorum.


Ahmet YOLDAŞ İZMİR
08/10/2024