Bir Ömer Muhtâr vardı; gazâda önden koşan,
Pervâsız yüreğiyle fevkin âlinde coşan.

Tâçsız olsa da hani, âdetâ bir fâtihtir,
Gönlümüzü fethetti, cümle âlem şâhittir.

Nerdesin Gâzî Muhtar, emsâlsizdi güzerin,
Asırlarca arasak zor bulunur benzerin.



Akıl almaz cihâdın dillere destân oldu,
Mümtâz şahsiyetin de mü’minlere cân oldu.

Meydan okudun mevte, zinhâr tâviz vermedin,
Müdârâ nâmına tek demet olsun germedin.

Gören varsa söylesin böylesi metâneti,
Onûrunla korudun mukaddes emâneti.



Müthiş şecaâtinle korkudan hep ıraktın,
Bize tefekkür için çok malzeme bıraktın!

Kutsal da’vân uğruna Hakk’la eyledin pazar,
Hangi yiğit bir daha böyle bir destân yazar?!

O sarih îmânınla canı Cânân’a verdin,
Görkemli duruşunla hasmı da fenâ gerdin.



Da’vâ eri ne imiş gösterdin hepimize,
Gel gör ki bugün küffâr biniyor tepemize!

Özleminle yanarız beşerin nâdidesi,
Gâh kalem, gâh pusatlı cihâdın âbidesi!..

Mührü bastıktan sonra son mu buldu nevbetin?
De hele tâçsız şâhım, kızıl mıydı şerbetin?